Referenties
Jurgen Ambrosius, Delft
Toen we voor het eerst merkten dat onze dochter weinig voortgang boekte met het lezen hebben we natuurlijk eerst navraag gedaan bij de juf. De juf had echter weinig belangstelling voor kinderen die wat achter leken te lopen bij de rest. Ze dacht dat het vanzelf wel goed zou komen. Ik geloof zeker dat zoiets soms vanzelf gaat maar ons voorgevoel hierover was anders en onze signalen hierover werden niet opgepakt.
Het duurde ongeveer een schooljaar voordat we onze conclusie konden trekken.
In een gesprek met de schooldirectrice werd ons geadviseerd eerst naar onze dochter zelf te kijken en de schoolpsycholoog
in te schakelen. Er was geen aandacht voor het feit dat er in twee jaar tijd acht kinderen uit deze klas waren overgestapt naar andere scholen en deze eenzijdige belangstelling zorgde ervoor dat wij na lang wikken en wegen de overstap maakten naar een andere school.
Daar voelde de ontvangst aan als een warm bad en er moest meteen hard gewerkt worden om de achterstand in te halen.
Hoewel de twee leraressen hun uiterste best deden om al hun schaapjes allemaal dezelfde goede aandacht te geven merkten we dat het onze dochter net iets te veel moeite kostte om mee te komen met vooral het lezen. Verder dan een paar regels achter elkaar kwam het meestal niet, want dan begonnen de letters te ‘dansen.’ Rekenen was en is absoluut het probleem niet. Het woord ‘dyslexie’ lag natuurlijk al geruime tijd bij ons voor in de mond en het werd tijd dat eens goed uit te zoeken.
