Door opticiens meer oogmeetkundige vrijheid te geven werd dat aantal minder. Nu in 2013 worden alle (niet medische) patiënten nog steeds niet geholpen. Op een enkeling na blijft alles bij het oude en in het ergste geval worden zij verwezen naar de oogheelkunde. Die kunnen aan klachten van functionele aard niets doen, dit is altijd zo geweest. Het is voor mij dan ook onbegrijpelijk dat de hbo na al die jaren de functionele en de behavioral optometry niet in hun opleiding heeft. Nog erger is dat zij het weten en om welke reden dan ook, daar nog steeds niets mee hebben gedaan. Natuurlijk blijft de 1e lijn in de oogzorg heel belangrijk, maar het is onverdraagzaam dat iedereen, ook kinderen daardoor van optometrische visuele zorg verstoten blijven. Een onacceptabele zaak.
Volgens Renske de Greef lijkt het bezoek aan een opticien op het kopen van de juiste bureaustoel. Lees hieronder een deel van haar verhaal van 2 mei 2012 in NRC-next.
“En opeens krijg ik last van iets wat ik verder alleen van bij de opticien ken: faalangst over de kennis van je eigen lichaam. Bij de opticien begint zo’n sessie altijd gemakkelijk: noem de letters op, is dit helder of juist vaag. Maar daarna worden de verschillen steeds kleiner, tot je eigenlijk geen idee meer hebt of je groen of rood scherper ziet. Aangezien ik vermoed dat ik wel verschil zou móeten zien, geef ik dan toch maar antwoord “…groen? Denk ik? Kan dat?” waardoor ik me vervolgens in stilte paniekerig afvraag of ik nu misschien een bril krijg die helemaal niet klopt. En ook nu op mijn stoel, heb ik geen idee meer: wil ik de bollende rugsteun iets hoger? Zijn mijn bovenbenen ontspannen? Is dit een natuurlijke houding voor mijn ellebogen? Ik kan alleen maar een paar keer knikken en hopen dat het in de komende weken vanzelf wel duidelijk zal worden. Hij heeft in ieder geval armleuningen.”
